Pikkewyne & verkykers

Zaterdagochtend, spanning en tinteling in onze benen, want vandaag start onze reis ECHT. Met een lach op ons gezicht konden we al genieten van een eerste ontbijtje met snoeten richting zon, mooi begin.

We hadden ervoor gekozen om niet de allerkleinste huurauto te kiezen om toch comfortabel te kunnen reizen met onze bagage. Wat we niet verwacht hadden was een goud-beige kleurige Toyota Etios Sprint. Grinnikend keken we naar elkaar bij overhandiging van de sleutels door de verhuurman, welkom bompawagen! In Zuid-Afrika wordt er aan de linkerkant gereden, maar doordat we in het voorjaar al een auto hadden gehuurd in Malta, waren we er gerust in. Wat blijkbaar wel anders is: hier zitten de pinkers aan de rechterkant. En zo vertrokken we: met de ruitenwissers constant wissend als Robin een poging deed om te pinken, en de nodige hilariteit tot gevolg.

Eerst gingen we een stukje langs Kaapstad, waar we meteen werden geconfronteerd met de ‘townships’. Veel mensen liepen op de autostrade, of sliepen in de middenberm.  Confronterend... en het gaf meteen ook wel wat ‘schrik’ zo vlak bij vertrek, ik probeerde alleszins om stiekem de deuren op slot te doen langs de binnenkant... We kozen ervoor om nadien richting Hermanus de whale-route te nemen en niet de autostrade, en dat hebben we ons geen seconde beklaagd. Wat een zichten, wat een natuur, tussen berg en zee, waaw waaw waaw. 

Na verschillende tussenstopjes om te genieten van het uitzicht, hielden we halt bij de pikkewyne (pinguïns) aan Betty’s Bay. Gi-gan-tisch veel Afrikaanse pinguïns konden we hier in hun natuurlijke habitat bewonderen. Badend in het zonnetje poseerden ze gewillig voor de camera, of waggelden ze met een grappig gangetje verder. 

Eens in Hermanus aangekomen bleven we niet lang in onze hostel plakken, want de stad met de zogenaamde meeste kans om walvissen te spotten ter wereld moesten we zo snel mogelijk gaan ontdekken. Vooral Robin stond al snel popelend klaar met zijn verkyker (verrekijker). En ja, van aan de zijlijn konden we al een paar reuzen spotten. Dat vonden we niet genoeg, en daarom stonden we zondag om 12u klaar in de haven voor een boottocht op zoek naar meer Southern Right Wales. Ik moest er een extreem klotsende maag bij nemen (man wat was die zee wild...), maar we zagen zó veel walvissen van zó dichtbij en ook enkele dolfijntjes. En opnieuw liep Robin op die boot rond als een kind dat net 10 lekstokken had gekregen. Missie volbracht! 

Voor de rest hebben we al een paar keer gezegd dat we niet meer terugkeren naar België want: het is hier prachtig, er zijn hier veel hondjes, het eten is (bijna altijd) lekker en de mensen zijn buitengewoon vriendelijk. Voorlopig is het ook absoluut nog niet nodig gebleken om onze autodeuren te vergrendelen! 

Geniet van onze foto’s, we hopen dat jullie stikjaloers zijn! :-)