Snorkelen en duiken!

De eerste 2 dagen Amman en de dode zee zijn alweer voorbij. Tijd om van dood naar rood te gaan, van noord naar zuid, naar Aqaba. Een rit van meer dan 3uur, maar aangezien dit het enige stukje zee/strand is in Jordanië wilden we het niet laten liggen! Niet voor de stad dus, maar wel voor de koralen en vissen die in de rode zee verstopt zitten. Onderweg zagen we alleszins al de eerste kamelen en/of dromedarissen! 

Wanneer we aankwamen in ons verblijf voor 2 nachten merkten we meteen dat we in een relaxte, ongedwongen sfeer terecht kwamen, in groot contrast met het resort de dag ervoor waar onze bagage door de controle moest en onze auto werd gecontroleerd. Toen we ingecheckt waren, zijn we zo goed als onmiddellijk snorkelgerief gaan halen om richting zee te trekken. 

Ondoordacht in dat soort situaties trok ik op het strand mijn pak en zwemvliezen aan, geen rekening houdend met het stuk dat je nog moet wandelen in de zee. Onhandig, strompelend, vallend, en wellicht erg entertainend voor de rest van de strandgangers gingen we de zee in. Dan nog wat gesukkel met de bril, mijn haar, de snorkel, en we konden vertrekken. En ik geraakte amper vooruit met die zwemvliezen dus gebruikte mijn armen dan maar... Motorisch gehandicapt noemt Robin mij ook wel vaker. Uiteindelijk hebben we heel wat koraal en nemo-visjes in verschillende kleuren gezien. Al blijft het van op een afstand natuurlijk want met je snorkel geraak je niet ver. De snorkelsessie eindigde wat in mineur, want blijkbaar bestaat er ook zoiets als vuurkoraal. Die zijn niet dieprood of fel geel, nee nee, die vestigen zich subtiel overal op en rond. Als pauze tijdens het snorkelen ging ik namelijk even aan een touw in de zee hangen, en blijkbaar recht met mijn been op zo een vuurkoraal. Ik voelde al wat prikkeling maar ging nog even door tot het niet meer ging. Allemaal blaasjes en uitslag, zoals vallen in de netels maar dan 10 keer zo branderig. Gelukkig konden we rekenen op de mannen van onze verblijfplaats voor advies en crème en is het al veel beter nu. Ik zal alleszins nooit nog een touw in de zee aanraken!

Omdat we er nog niet genoeg van hadden en we de zee beter wilden verkennen hebben we vandaag een initiatieduik gedaan. Zo met heel zware flessen op je rug, en een tuut in je mond om te ademen. 18kilo zwaarder gingen we de zee in voor wat eerste oefening, en het lukte heel vlot, tegen de verwachtingen in met mijn motorische beperkingen... het ging zelfs zó vlot dat de instructeur ons veel verder kon meenemen dan normaal bij beginners en we eigenlijk 2 duiken hebben kunnen doen in plaats van 1. Mijn stress-misselijkheid van ‘s ochtends verdween als sneeuw voor de zon, en ondertussen maken we al plannen om ons  open water brevet te behalen. Op welke bestemming dit zal zijn, dokteren we nog uit. We hopen alleszins dan even prachtige koralen en vissen te mogen bewonderen! 

Voor de rest tijdens deze 2 dagen, hebben we in Aqaba zelf ook een erg fijne avond gehad met muziek en waterpijpen. Alweer zo onhandig dat de lokale bevolking ons zelfs even kwam tonen wat we nu precies moesten doen om er minder belachelijk uit te zien. 

Wat algemeen wel heel erg blijft opvallen is dat ik continu door mannen word aangesproken, nagestaard, en ze Robin zelfs zeggen “you’re a lucky man, very very lucky!”. Het negeren is moeilijk, dus probeer ik het maar te relativeren. Wat een cultuurverschil... Ik vrees dat de Jordaanse man dus meer fan is van mij dan de Belgische! Gelukkig heb ik mijn Belgische man lang geleden al gevonden! En hij is ‘a lucky man’, zo blijkt ;-)! 

Morgen vertrekken we naar de woestijn (wadi rum) voor een dag én nacht dus geen paniek als we even van de wereld zijn. Ik vrees namelijk voor wifi daar.

Tot snel!