Amman & de Dode Zee

Na een vlucht vol huilende, of zeg maar krijsende, kinderen te hebben overleefd was het woensdagmiddag eindelijk tijd om Jordanië zelf te verkennen. Dit startende in de hoofdstad Amman. Een eerste zenuwachtige kennismaking met het land begon aan het Sixt-kantoor waar we een auto gereserveerd hadden. Een kleintje, een goedkoopje, al lang op voorhand geboekt... Na een lange wachtrij was het eindelijk aan ons, met de melding door de verkoper, of zo voelde hij toch aan, en zijn breedste glimlach: “I’m sooo sorry, we have a little problem! All the small cars are gone, you will have to wait. But, you can upgrade to a bigger one?”. Robin en ik hadden op voorhand afgesproken dat we ons NIETS extra gingen laten aansmeren. Dus we pasten en gingen even zitten (stiekem crisisoverleg). Plots enkele minuutjes later kwam de baas erbij en kregen we gratis -ik heb 2 keer gevraagd of het wel zeker gratis was- een “brand new big car”. En ja, een splinternieuwe zwarte Toyota Corolla, en bovendien automatic. Ideaal... of niet? We vertrokken en hadden al snel door dat de meerderheid niet met een brand new big car rijdt hier... eerder met geblutste, zwart-rokende exemplaren. Hoe dit komt? Wel... in Jordanië zijn er blijkbaar GEEN lijnen op de weg. Dit in combinatie met GEEN regels en VEEL auto’s, en je weet genoeg. En daar reed robin dus door, ik aan de zijlijn in een poging tot co-piloten en sussen tegelijkertijd... Maar we zijn door het kriskrasse Amman geraakt, en onze fancy auto is nog steeds krasvrij! Applausje aan de chauffeur! 

Amman is heuvelachtig, volgens mijn benen zelfs bergachtig. Een kennismaking met de leuke steegjes, hippe bars, lekkere drankjes en fantastisch eten zorgde dat die hoogtemeters snel vergeten waren, 50 verdiepen volgens mijn gsm, #dodentochttraining?! We hebben de befaamde verse munt-limoen-limonade gedronken en aten mezze, kuftah en lahmeh. Zegt jullie weinig? wel gewoon eens komen proeven, top!! Verder konden we genieten van prachtige zichten van de stad - zie de foto’s- met bijhorend gezang uit de moskee en de ondergaande zon. Zelfs Robin was verkocht aan de stad, een positief begin van de verdere reis. Ik kon eindelijk weer opgelucht ademhalen :-)! 

Vandaag bezochten we Madaba en mount Nebo. Het was plots iets helemaal anders dan Amman, terwijl er maar 30km tussen lag. Een eerste kennismaking met de natuur van Jordanië, zowel stukjes groen met herders en hun schapen als ook volledige maanlandschappen met in de verte al de dode zee op de achtergrond. Een eerste WAAW-momentje was hier wel op zijn plaats... 

Eens aangekomen in ons hotel (eigenlijk resort want er was niet veel keuze) aan de dode zee konden we niet wachten om te gaan drijven in het zout. Badpak aan, handdoek mee, busje in en drijven maar! Ik las uiteraard vooraf het bord met gebruiksaanwijzingen, we moesten achteruit in de zee wandelen en opletten voor stenen. Voor we verder gingen, bedekten we ons met modder want dat zou goed zijn voor de huid. En dan het drijfdeel... Ik zag niemand achteruit stappen dus dat hebben we maar overgeslagen om niet té belachelijk over te komen. Wel moesten we achteruit ‘vallen’ om het drijfeffect te ervaren, en hopla daar lagen we dan. Robin experimenteerde, rolde en strekte, ik lag krampachtig, buikspieren opgespannen, in het water. Genietend van een zonsondergang, met op de achtergrond enkele gewapende militairen én een volledig nieuw aangelegde boulevard zonder dat die nog gebruikt mag worden, konden we deze dag met een lach op ons gezicht afsluiten. 

Slaapzacht iedereen!